Hallo, ik ben Shiek. Ten minste, zo noem ik mezelf. Mijn volledige naam is zo vaak verkeerd uitgesproken, dat ik besloten heb hem achter me te laten. Vreemdelingen vertellen dat ik ‘Seshiekela’ heet, voelt als tegen je moeder zeggen dat je iets kapot hebt gemaakt. Je hoopt het zo lang mogelijk te kunnen verbergen, omdat je bang bent voor de reactie. En ik zit de laatste tijd steeds vaker te denken: is het niet tijd om hiermee te stoppen?
Ik ben al ontevreden met mijn naam voor zolang als ik me kan herinneren. In groep drie van de basisschool zat ik in een leesclub voor gevorderden. Ik hield enorm van boeken, maar de docent die ons begeleidde zorgde ervoor dat ik er elke week met pijn in mijn buik heenging. Deze volwassen mevrouw had namelijk bedacht dat ze mij wel ‘Ses’ kon noemen. Mijn volledige naam was echt véél te moeilijk. En ik, als 6-jarig kind, ging natuurlijk niet met haar in discussie. Het enige wat ik deed was me diep schamen. Waarom heb ik geen ‘normale’ naam?
Die vraag heeft me nog lang bezig gehouden. Natuurlijk is er niet zoiets als een normale naam. Het is maar net wat je gewend bent. Maar als je vriendinnetjes Amber, Charissa en Iris heten, ga je toch snel aan jezelf twijfelen. Het is een eenzaam gevoel. ‘Niemand begrijpt mij.’ Zeker als kind is het lastig om jezelf nergens terug te zien. En als je dan ook nog constant de bevestiging krijgt dat je naam niet voldoet aan de Nederlandse norm, wordt het alleen maar erger.
Ik begon mezelf voor te stellen als: ‘Seshiekela, maar dat is te moeilijk, dus zeg maar gewoon Shiek’. Langzamerhand kenden mensen mij alleen nog maar als Shiek; en dat vond ik fijn. Tegenwoordig eindig ik er zelfs vaak mijn e-mails mee. Ik zag tot kortgeleden het probleem niet in. Eindelijk had ik een naam die mensen in één keer goed uitspraken. Het voelde alsof ik er na al die jaren bij hoorde. Inmiddels begin ik hier steeds meer over te twijfelen.
Wil ik er wel ‘bij horen’ als ik daarvoor mezelf moet veranderen? En hoeveel verandert er eigenlijk écht? Ik kan mezelf wel anders noemen, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik nog steeds een onzeker meisje. Iemand die zo lang te horen heeft gekregen dat ze ‘anders’ is, dat ze eigenlijk niet meer weet wat dit betekent. Wie wil ik zijn? Waarom maak ik mezelf kleiner dan ik ben? Als anderen zich comfortabeler voelen doordat ik mijn identiteit verander, hebben zij een probleem. Hoeveel langer ga ik hun struikelblok het mijne maken? Wordt het niet tijd om mezelf te accepteren voor wie ik ben en te zeggen: dit ben ik en als het je niet bevalt ga je maar ergens anders heen?
Het is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil graag stoppen met sorry zeggen voor wie ik ben. Maar als je je hele leven anders hebt gedaan, verander je dit niet van de een op de andere dag. Ik heet Seshiekela Moerlie en ooit hoop ik hier echt trots op te kunnen zijn.
