| Een van onze TittyMag girls besloot afgelopen maand de zwaarste uitdaging aan te gaan, die ze voor zichzelf kon verzinnen. Namelijk de uitdaging met zichzelf.Helemaal alleen, rugzakje op en uit haar comfort zone. Deze uitdaging gaat niet gepaard zonder twijfel en angst, maar de inzichten die het oplevert zijn de grootste beloning die je jezelf kunt geven. |
| ‘Ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil naar huis’. Met alle macht probeer ik me te verzetten tegen het gevoel dat zich langzaam meester maakt van mijn lijf. Ongemakkelijk beweeg ik heen en weer in m’n vliegtuigstoel. De stoel waarin de stewardess me probeert te gijzelen door mijn tafeltje uit te klappen en me te bedienen van een zout kwabje in een aluminiumfolie bakje. Het is een groentelasagne of iets wat daarvoor moet doorgaan. Het is altijd op dat moment, dat moment dat ik weet dat ik niet meer terug kan, dat ik me af vraag wat de meerwaarde is van de uitdagingen, die ik mezelf constant opleg. En niet alleen ik, als ik m’n facebook en instagram feed mag geloven leven we allemaal in een constante challenge. Wie leidt het coolste, mooiste en meeste uitdagende leven? Ik doe een gooi naar de winst. Mijn inzet is een maand reizen door Mexico, maar wel alleen. Naar de beste surfspots aan de Pacific. Dat ik daarvoor alleen een van de gevaarlijkste provincies van het land wil gaan doorkruizen en dat mensen in mijn omgeving dat enigszins zorgelijk vinden, daar lach ik natuurlijk om. Geen uitdaging is mij te groot.De keren dat ik alleen de wijde wereld in trok zijn niet meer op een hand te tellen. Ik verhuisde al twee maal naar een stad waar ik niemand kende, begon ik helemaal opnieuw. En nooit ging het mis, altijd was het resultaat succesvol. Toch moet ik mezelf iedere keer weer moed inspreken als ik besluit dat het super leuk is alleen op reis te gaan. Want stel dat niemand vrienden met me wil zijn, dat het allemaal heel stom wordt, dat ik helemaal alleen achter blijf en dus mislukkeling lijk? Waarom moet ik mezelf altijd zo testen? Waarom kan ik niet gewoon lekker in die comfort zone gedijen? De drukte van DF, oftewel Mexico City raast aan me voorbij. Ik sta al 5 minuten stil, midden op de stoep. In m’n hoofd maak ik een escape plan, de vluchten zijn cheap dus ik kan elk moment naar San Fran vertrekken waar vrienden wonen en je ook kan surfen. Zo. Oplossing indien nodig. Ik spreek namelijk amper Spaans en heb in de eerste 5 minuten in deze stad mijn pinpas al in de pinautomaat laten zitten. Goed begin. Ik haat dit, ik haat dat ik wil dat ik deze uitdaging aan ga. Waarom, waarom waarom?Omdat ik verslaafd ben aan de reward. Nadat ik mezelf push om het ongemakkelijke domein te betreden waarin je random mensen aanspreekt om vrienden mee te worden of in je eentje zonder telefoon of boek in een restaurantje neer te ploffen voor een avondmaaltje, kom ik altijd tot de conclusie dat alles buiten de comfortzone awesome is. Dat je met niemand rekening hoeft te houden, de coolste plekken ontdekt en op avontuur gaat met mensen die normaal nooit je vrienden zouden zijn. Maar de grootste reward is dat het lukt, dat je de uitdaging weer wint, misschien zelfs verpulvert.Want als ik daar dan sta, op die stoep in DF, zonder pinpas, zonder vrienden, zonder te kunnen communiceren. Dan weet ik weer wat de echte uitdaging is in het leven. Niet al die challenges waar wij aan willen voldoen en waarvan we de bewijzen delen op onze insta profielen. Maar de simpele dingen waar je echt gelukkig van wordt te kunnen delen met mensen die je je vrienden kunt noemen, face to face.< |
