Op een druilerige avond besloten mijn huisgenoot en ik weer eens The Devil Wears Prada te kijken, onder het genot van een fles rode wijn. Voor de film begon constateerde ik lachend dat we alvast konden vaststellen dat Nate (het vriendje van Andy en meest gehate filmpersonage op het internet) verschrikkelijk is, zodat we daar niet meer over hoefden te discussiëren. In de film The Devil Wears Prada begint de intellectuele Andy een baan bij het tijdschrift Runway, geïnspireerd op de Amerikaanse Vogue. Andy wordt steeds meer opgezogen in deze nieuwe wereld, waar Nate nogal kritisch tegenover staat.
Mijn mening over Nate was vooral gevormd door de vele artikelen die op het internet zwerven, met titels als: ‘why Nate is the worst character in The Devil Wears Prada’, waarin alle eigenschappen van Nate worden gerankt van slecht naar verschrikkelijk. Het enige positieve over Nate wat ik tot nu toe voorbij heb zien komen is zijn capaciteit tot het maken van heerlijke pan tosti’s, waardoor hij niet bovenaan de lijst terechtkwam met slechtste personen om in quarantaine te zitten, maar op de tweede plek.
Hoewel ik de film al tientallen keren heb gekeken veranderde ditmaal toch mijn mening over Nate. Het klopt dat Nate Andy niet echt steunt in haar beslissing om bij Runway te werken, maar zijn grootste issue is niet waar ze werkt, maar hoe ze zich gedraagt. Tijdens de film maakt Andy een enorme persoonlijke transformatie door. De wereld waar ze eerst constant over klaagt bevalt haar ineens toch. Waar ze eerst de Runway girls belachelijk maakt, is ze nu één van hen geworden.
Natuurlijk heeft zo’n verandering ook effect op je naaste kringen. Het grote probleem van Andy is echter dat haar gedrag wel anders is geworden, maar ze zichzelf nog niet anders ziet. Tegen Nate zegt ze dat ze nog steeds dezelfde Andy is, ‘just better clothes’. Elke keer als ze laat moet werken of de verjaardag van Nate mist, is haar vaste antwoord dat ze geen keus had. Maar het ding is: ze heeft wel een keus. Het is haar keus om deze baan te nemen en haar keus om deze carrière na te streven. Dat is ook precies het punt van Nate. Als Andy weer in de slachtofferrol kruipt, antwoordt Nate: ‘I don’t care if you were out poledancing all night, as long as you did it with a little integrity’. Andy blijft krampachtig vasthouden aan haar oude identiteit, terwijl ze duidelijk veranderd is.
Wat Andy belemmert is de manier waarop ze neerkijkt op de meisjes die bij Runway werken en hoe ze hun interesse in mode als iets oppervlakkigs ziet. Andy staat in groot contrast met de andere meisjes die bij het tijdschrift werken. Andy is het slimme meisje, terwijl de andere meisjes slechts bezig zijn met hun gewicht en kleding. De enige vrouw bij het tijdschrift die wel aanzien heeft is haar baas Miranda Priestley, die een traditioneel mannelijke rol aanneemt als dominante workaholic. De rest van de personages met status in de modewereld zijn vooral mannelijke ontwerpers en Andy’s collega Nigel, wederom een man.
Mensen veranderen en groeien uit elkaar. Na de verandering die Andy doormaakt is het niet gek dat haar relatie met Nate verandert. Is Nate het beste vriendje ooit? Waarschijnlijk niet. Maar naar mijn mening is het niet helemaal eerlijk om Nate af te beelden als de slechterik die Andy’s bloeiende carrière in de weg zit. Wat Andy’s carrière vooral in de weg zit is haar minachting tegenover de modewereld. Wat Andy had moeten doen is haar eigen carrière op waarde schatten en niet andere vrouwen uit dezelfde industrie naar beneden halen. Want als vrouwen elkaar niet steunen, wie dan wel?