Alles is tegenwoordig online verkrijgbaar, informatie, spullen, eten. In ons leven is het hebben van keuzes allang geen luxe goed meer. Alles is met 1 klik binnen handbereik en de volgende dag al in huis. Dus waarom kunnen we dan niet onze grote liefde downloaden in de App Store? Wel zo handig want dan kunnen wie die ook meteen weer verwijderen als we uitgespeeld zijn. We zijn ons soms niet meer bewust van het gemak waarmee we alles vanaf onze iPhones fixen.
Brak? Dan fietst foodora die poke bowl toch gewoon naar je huis? Kan je ondertussen meteen het laatste seizoen van Narco’s bingewatchen, want is er nog iemand op deze wereld die netjes iedere week kan wachten op een nieuwe aflevering? En ja, deze ontwikkelingen maken ons leven super relaxt en alleen maar makkelijk, maar…
PROBLEMALERT: we verwachten nu dat alles in het leven zo gemakkelijk te verkrijgen is, dus ook je volgende lover. En of dat nou zo’n goed idee is…
We doen alles voor de #relationshipgoals. Graag vullen we onze instafeed niet alleen met onze perfecte ontbijtjes, tripjes en sixpacks, maar ook die ene coupleselfie, die laat zien wat een crazy en benijdenswaardig stel we toch zijn. Maar als je je dan vandaag terugscrollt naar die valentijnspost van vorige week waarin jullie super happy door de rozenblaadjes op bed rollen, hoor je dan ook alleen maar krekels als je je afvraagt hoe het nou echt met jullie gaat?
En is dat ook niet juist het probleem van de generatie van nu? Dat we een stelletje luie donders zijn. Dat we geen moeite willen doen. Dat we niet inzien in dat relaties een luxe zijn en geen vanzelfsprekendheid? Maar we willen niet gebonden zijn, want dat is eng en brengt verplichtingen met zich mee. We willen het niet benoemen. Het woord relatie. Gadver! Nee, we zeggen liever dat “we het gewoon leuk hebben samen” of we doen aan “netflix and chill”. Maar RELATIE? Liever niet, dan zitten we namelijk ergens aan vast. We willen wel een relatie, maar dan zonder de lasten en mét alle lusten. Want wat hebben we nou eigenlijk met elkaar buiten appen, snappen en seksen? Moeilijk gedoe. En daar hebben we geen tijd voor…
Door al die focus op onze perfecte display online en in real life, lijkt praten best wel een dingetje te zijn geworden. We willen ons verschuilen achter hoe we gezien willen worden, onze perfecte persona. Op die manier hoeven we ons niet kwetsbaar op te stellen en zo lang niemand dichtbij genoeg komt zullen ze niet achter onze imperfecties komen. Want wat nou als de volgende lover erachter komt dat jouw drolletjes stinken?
En tóch zoeken we allemaal die éne perfecte persoon. Maar wanneer is het nou perfect als je op Tinder een never ending selectie aan potentials aangeboden krijgt? Is die ene die er best wel goed uitziet dan je swipe naar rechts wel waard? Of moet je toch nog heel even door blijven scrollen of er niet net iets beters is? Het gras is altijd groener aan de overkant. Maar wie heeft je verteld dat je überhaupt naar het groenere gras moet zoeken? Bruin of geel is ook een kleur.
Helaas, we lijken geen genoegen meer te nemen met goed of gewoon leuk. Het kan altijd beter. Want, ja, eerlijk? Na 3 keer daten zie je ineens die pukkel of is die onafhankelijke houding die je zo imponeerde eerder een cover up van geen toekomstdromen hebben. Pfff, dan moeten we ineens weer dealen met iemand anders problemen, terwijl die nieuwe happn match er perfect uit lijkt te zien. Waarom zou je daar dan niet voor gaan?
We hebben moeite om ons aan iemand te binden. Iemand waarvoor je door het vuur gaat. Zelfs al heb je best een lijstje met verbeterpunten. Want we willen zelf iemand die naast ons staat in het leven en ons goed genoeg vindt om wie we zijn. Dus durven we onszelf te pushen om een keer de tijd te nemen elkaar te leren kennen, te leren vertrouwen. Om echt eens die moeite te doen. Maar we doen liever alsof het ons allemaal niet uitmaakt, zelfs niet als we voor de rest van ons leven alleen zijn.
Ken je die Disneyfilms van vroeger nog? Met die heerlijke happily ever after endings? Waardoor je van jongs af aan stiekem hoopt dat dit jouw in het echte leven ook gaat overkomen: Een prins op het witte paard, je perfect match, die je redt van het vreselijk saaie leven waarin jij je bevindt. En als jullie elkaar dan de eerste keer zullen kussen is dat natuurlijk op de perfecte plek, zo’n prieeltje in een tuin gevuld met lichtjes. Zodra jullie lippen elkaar raken gaat spontaan je linkervoet een stukje van de grond. You get the picture, right?
Maar soms lijken we te vergeten dat het een film is, dat er geen vioolmuziek klinkt als we tongen. In het echt gebeurt dit niet en dus is het perfecte plaatje in ons hoofd van hoe een relatie hoort te zijn niet reëel. Maar omdat ons in films het idee wordt voorgehouden dat de perfecte persoon vanzelf wel komt aanwaaien, zitten we maar te wachten in onze hoge torens tot we wakker worden gekust. Maar of we dan onze happily ever after hebben voor we met pensioen gaan is de vraag…
En dan passen we ook nog eens tactieken toe waarin we tegenovergesteld handelen dan ons beoogde doel verlangt. ‘Hij moet eerst reageren anders praat ik niet’ of ‘als ik mijn profielfoto gewoon tien keer per dag verander, appt hij misschien wel’. Maar misschien denkt hij wel dat je dat voor een ander doet en hem niet ziet zitten, omdat je geen contact legt. We spelen hard to get om te kijken of iemand je wel echt leuk vindt. Terwijl je er ook achter kan komen door simpelweg te praten. We spelen een spel zonder zelf de logica ervan te begrijpen. Ahaaa…
Uiteindelijk zijn we allemaal een beetje bang om gekwetst te worden, en om niet aan de verwachting van een ander te voldoen. Wat logisch is met Disney TV en zoveel opties online. Maar als het erop aankomt, is er eigenlijk niks dat we liever willen dan dat…
