Je doet je best. Je steekt je nek uit, je doet wat er van je verwacht wordt, je doet soms zelfs een beetje meer. Natuurlijk maak je soms een fout, maar die steken haal je bij de volgende lus weer op. En toch wil het soms zo lopen dat je weg wordt gestuurd. Of jij kiest ervoor om weg te gaan. Weg bij je liefde, je leven of je onderhoud. Wat moet je dan?
Dan stap je ineens binnen in de great wide open. Want de wereld die je dan binnentreedt ligt ineens weer wagenwijd aan je voeten. De vangrails langs de weg die je tot voor kort trouw bewandelde behoeden je niet meer van afdwalen, maar beperken je ook niet langer in je keuzes. Wat je dan ‘moet,’ is natuurlijk uitzoeken wat je wil.
Die moet boort mijn zelfvertrouwen steevast de grond in, maar toch voel ik het als zodanig. Een gedwongen keuze, die je per direct moet kunnen verantwoorden. Tuurlijk moet je wel iets hebben om van te leven, en tuurlijk moet je wel de belangrijke relaties in je leven onderhouden.
Maar je màg ook weer iets nieuws. Daar moet ik mezelf toch vaak aan herinneren. Misschien blokten die vangrails het zicht wel en helemaal niet meer welke andere mogelijkheden in de verte voor me klaarlagen. Ik ben blij dat wat er achter me ligt nu voorbij is en ik ben toe aan het volgende. En wat dat is hou ik nog even spannend voor mezelf. Een klein dal van het overweldigende watnu? ligt inmiddels alweer achter me en ik zie uit naar het datnu.
Daarentegen is het voor alle LL18’ers onder ons nog een beetje de vraag wanneer zij het dal van brakheid en weemoed naar het afgelopen weekend kunnen ontstijgen, en hen raad ik dan ook vooral aan om het kaartje voor 2019 alvast te boeken. Want wanneer je vooruitkijkt, raak je de horizon nooit kwijt.
