Waar denk jij aan wanneer je ’s avonds in slaap probeert te vallen? Naast de staat van de wereld, ga ik zelf regelmatig terug naar de speech die Rory Gilmore gaf tijdens haar diploma-uitreiking van Chilton. Deze scene zorgt er altijd voor dat de tranen over mijn wangen rollen, maar de laatste tijd kijk ik er op een andere manier naar. Ik lig telkens wakker door de gedachte: wat zou mijn speech zijn? Wat zou ik anderen willen meegeven, op dat laatste moment van samenzijn? Ik dacht er nachtenlang over na en zette de woorden uiteindelijk op papier.
We willen altijd dat de mooie momenten zo snel mogelijk arriveren, maar wanneer ze er eenmaal zijn, vragen we ons af waar de tijd is gebleven. Eén van mijn eerste herinneringen op deze school, was een gesprek met een goede vriendin. We waren nog maar net begonnen en zeiden al tegen elkaar: ik heb zo veel zin in de diploma-uitreiking. Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder en zou ik bijna willen dat we meer tijd hadden. Ik zeg bijna, want het was zeker geen weg zonder hobbels, eerder een Belgische snelweg. Maar ondanks dat we ons soms stevig vast moesten houden in de auto, hebben we ook fijne momenten gedeeld.
Van het klassenfeest en samen naar het Noorderpark tot huilen tijdens de burgerschapslessen. Dit waren de momenten waarop de rest even niet uitmaakte. De tijden waarin je je niet focuste op de hobbelige weg, maar enkel op de tussenstops.
Vandaag komen we eindelijk aan bij de eindbestemming, waar we allen onze eigen kant op zullen gaan. Het is de hoogste tijd, maar ik zal niet ontkennen dat het niet bitterzoet is. Het voelt vreemd om deze periode van mijn en ons leven af te sluiten in deze onzekere tijd. We hebben elkaar maandenlang niet kunnen zien en nu zeggen we plotseling gedag. De laatste weken die we dachten dat we hadden, hebben we thuis gespendeerd, pratend tegen een computerscherm.
Deze dagen kan de wereld afstandelijker aanvoelen dan ooit tevoren. ‘Houd anderhalve meter afstand’, is niet per se de meest gezellige boodschap, zeker niet op een dag als vandaag. Daarom zullen we elkaar toch ooit weer moeten zien, om die gemiste knuffels in te halen.
Als ik terugkijk op mijn tijd op deze school, kom ik telkens weer terecht bij diezelfde vraag: wie was ik drie jaar geleden? Het is een vraag die ik mezelf regelmatig stel, ondanks dat ik hier toentertijd ook nog geen antwoord op had bedacht. Er werd constant aan ons gevraagd waar we over vijf, tien of twintig jaar wilden zijn. Hoe hoop je dat je leven er uitziet als je 21 bent? Ik was gewoon blij dat er in de eerste week iemand naar me toekwam, om te vragen of ik bij haar wilde zitten. Zoals we allemaal gewoon willen dat er iemand is om ons op te vangen, wanneer we bang zijn om te vallen.
Maar na vandaag is het tijd om die veilige plek te verlaten en op zoek te gaan naar iets nieuws, iets beters. Het is tijd om uit de auto te stappen. Wat was het een leerzame rit.