Poly. Menig Gen Z-er zegt het te zijn deze dagen. Ik zou wat ze doen eerder “scharrelen” noemen. Maar wie ben ik?
Bij poly komt een heleboel kijken. Ik heb het idee van een vijfkoppig harem vaak geïdealiseerd, tot ik bedacht dat dit ook betekent; vijf keer bagage, vijf keer keer dagelijkse hobbels aanhoren, vijf sets schoonfamilie.
Bij de gedachte hier aan knijpt een denkbeeldige hand mijn keel dicht.
“Vijf personen maken samen de ideale partner”, maar misschien is het vooral ook een fulltime baan.
Monogamie, zoals we die met z’n allen, maatschappijbreed uit proberen te voeren, is een christelijke uitvinding.
Mannetje-vrouwtje was het oorspronkelijk, maar dit construct zit zo diep geworteld in de westerse cultuur dat het gebruik ervan niet eens discrimineert op gender.
Het is inmiddels vrij duidelijk dat dit christelijke construct voor de meeste mensen niet werkt. De helft van de huwelijken eindigt in scheiding en ongeveer een kwart van de mensen ZEGT wel eens een buitenechtelijke glijer gemaakt te hebben. En wat worden we met z’n allen kwaad over die ontrouw als zoiets voorvalt! Wanneer het een bekend persoon betreft raken we er al helemaal niet over uitgepraat. Boeiend.
Moeten we niet gewoon beseffen dat het voor de meeste mensen niet is weggelegd om hun hele leven met één persoon te zijn?
Dat monogamie een keuze is die je kunt maken, maar niet bepaald onze natuur? Zodat we de teugels van het liefhebben wat kunnen laten vieren?
Maar als levenslange monogamie niet de weg is, wat werkt dan wel? Hoe persoonlijk is dat? Seriële monogamie? Polyamorie? Nooit loskomen van de scharrelstatus en verder als individu door het leven?
Platonische huwelijken als hoofdschotel
met een buffet van seksuele bijgerechten buiten de deur?
In de praktijk blijkt niet alleen de monogamie een uitdaging, maar de alternatieven net zo goed. Wat is het met liefde, dat we denken dat dit is wat ons het meest gelukkig maakt, terwijl het ook de grootste wonden slaat? Terwijl de dynamiek in relaties mensen soms klein maakt en hun glans doet verliezen? Terwijl we denken dat single zijn zielig is?
Ik geef je geen antwoorden in deze column, maar hopelijk wel stof tot nadenken. We hoeven “zo doen we dat nu eenmaal” nooit aan te nemen en houden de boel fris door altijd te blijven kijken naar het waarom.
De boodschap is geloof ik “heb lief, neem ruim en kijk wat voor jou werkt”.
Op de hoogte blijven van Marije? Volg haar dan zeker op Instagram!
