Ik durf best wel veel dingen alleen. Een hapje eten, naar een evenement waar ik niemand ken, op reis gaan of verhuizen naar het buitenland. Dan zeggen mensen dat ze dat heel knap vinden en stoer. Vooral omdat ik dit ambieer, de rest van mijn leven op avontuur.
Ik kan me niet voorstellen dat ik straks een koophuis heb in Nederland, een stationcar met een hond in de achterbak. Laat staan dat ik een paar koters moet grootbrengen. Of dat ik ‘gewoon’ iedere dag naar mijn werk ga en na een day at the office weer naar huis. Nee, ik wist al vroeg dat ik de rest van mijn leven wilde dwalen over de wereld, proeven van alle culturen, beter leren begrijpen wie die andere mensen nou zijn die met mij de aarde bevolken.
Dus daar gaan we weer. Twee weken geleden kwam ik aan in Washington DC. Niet echt mijn lievelings, want o, wat mis ik New York. Maar goed, geen tijd om in zelfmedelijden weg te kwijnen, er moet namelijk een nieuw leven worden opgebouwd. Nieuw huis, nieuwe vrienden, vlammen op m’n nieuwe baan, nieuwe gym, nieuwe fiets, nieuwe straten. Alles is anders. En die vrienden die zijn er natuurlijk niet meteen, daar moet je even wat tijd insteken.
Dus in de eerste twee weken dat ik op een nieuwe plek ben beland is de kans groot dat je mij alleen en enigszins zoekend over straat ziet zwerven. Dat is niet zielig hoor, ik verdwaal gewoon graag om m’n weg te leren vinden.
Ineens is er geen afleiding meer van alle events waar je je gezicht moet laten zien, alle mensen waar je mee moet afspreken, uitje van dit, etentje daar. Er is geen dagelijkse routine meer. Ineens loop je door een vreemde straat om ondertussen de strijd aan te gaan met al je gedachten en gevoelens. Ineens heb je tijd om echt na te denken. En man, dat is een pas een avontuur.
Sommigen zullen het mindfulness noemen, voor mij is het een tijdelijk stop van de stroomversnelling waarin we dagelijks functioneren. Een uitzoom moment, alsof ik vanuit een helikopter op mezelf neer kijk. WHAT THE FUCK DOE IK HIER? Is altijd mijn eerste gedachte. Maar daarna volgt een periode waarin ik me ineens zoveel besef. Besef wat me dierbaar is, wie me dierbaar zijn, en wat ik nou eigenlijk wil. Het zijn de momenten waarop het me ineens zo duidelijk word hoe heerlijk het is om zoveel mensen om je heen te hebben waar je het leven meedeelt.
Dat vrienden echt het allerbelangrijkste op deze hele aardbol zijn. Maar ook dat als je je er voor openstelt, er zoveel lieve mensen zijn die je nog niet hebt ontmoet en echt wel op je zitten te wachten.
Mensen zeggen altijd tegen me hoe avontuurlijk ze dit soort keuzes vinden. Maar zo spannend is dat niet. Je zet je leven op een nieuwe plek voort. Nee, het is spannend op die momenten dat je zo hard geconfronteerd wordt met jezelf en al die dingen waar je niet over na wil denken. Laat dat nou net het avontuur zijn waarvan ik hoop dat je ‘m aangaat. Om jezelf net nog iets beter te leren begrijpen, om aan jezelf te bewijzen dat iedereen van scratch iets op kan bouwen, dat het helemaal niet zo eng is. Als je de reis met jezelf durft aan te gaan, dan is geen avontuur je meer te gek.
