Is het zondag?? Ik schrik wakker zonder besef van tijd, zonder wekker en zonder goed humeur. Nu is het moment daar dat ik nog net balanceer tussen op tijd komen en te laat zijn.
Het imago van te laat zijn is al iets wat ik helaas als geuzennaam heb geaccepteerd. En waarvan ik elke keer opnieuw denk, dat ik diezelfde geuzennaam van me af kan schudden, maar dat is helaas nog steeds niet gebeurd. Dus ook nu deze ochtend haalt de tijd me in en ren ik als een kip zonder kop de ochtend door. Geen tijd voor rustig een bakje koffie of reflecteren onder de douche. Geen tijd voor een bak havermout of het doorscrollen van Blendle.
Nee er is alleen maar tijd voor stress in mijn hoofd. Ik sta meteen al 1-0 achter op deze dag. En in Amsterdam staat stress gegarandeerd voor nog meer stress. Want stress trekt stress aan. Zodra ik dan ook met een rood hoofd op mijn witte racefietsje spring, begint het al. Een hoek om en ik bevind mezelf tussen het gekrioel van fietsend Amsterdam. Het voelt net alsof ik mezelf opeens onvoorbereid staande moet houden in een overvolle Bijenkorf tijdens De Dolle Dwaze Dagen. Dat je alleen maar denkt: ik moet hier weg.
Ik probeer door te trappen en met muziek op mijn hoofd alleen maar te letten op mijn eigen weg. Maar dat leuke idee wordt meteen verstoord door een driftige bebaarde man die wild naar me gebaart. En zodra ik mijn oortjes uitdoe ook nog zo ‘aardig’ even voor me herhaalt en toelicht wat ik net niet heb kunnen verstaan. Terwijl ik hem nog geschokt nakijk als hij me langs fietst, probeer ik de hoeveelheid aan prikkels om me heen weer te beperken. Ik adem diep de frisse ochtendgeur in zoals je bij Yoga zo mooi leert. Alleen vertelt nooit iemand je tijdens de les in die witte met planten bezaaide ruimte, dat je dat beter niet kan doen op de fiets in de spits. Want hoe meer ik uitzoom en probeer te ademen, hoe meer boosheid ik lijk aan te trekken. Ik zet mijn muziek harder om de scheldwoorden te negeren die ik naar mijn hoofd geslingerd krijg en probeer mezelf rustig te krijgen door mijn eigen mantra te herhalen” rustig doorgaan. En ja dat doe ik: rustig doorgaan. Ik ga rustig door. Rustig op mijn witte fietsje. Rustig met een zingende Miley in mijn oor. En rustig te ademen. Als die driftige bebaarde fietser en zijn metgezellen dat nu ook eens zouden doen.<