Je kent het vast wel. De ondermijnende stem in je hoofd die vertelt dat het allemaal beter kan. Die beweert dat je niet mooi genoeg bent, niet slim genoeg, niet sterk genoeg. Die beveelt dat je harder moet werken en meer/minder moet gaan eten. Die je aansmeert dat het een zonde is om jezelf lief te hebben, precies zoals je al bent. A.K.A de grootste interne belemmering die je kunt hebben en die z.s.m. op mute moet worden gezet.
Ik kan me niet herinneren wanneer deze bron van ellende mijn eigen leven infiltreerde, maar was er destijds heilig van overtuigd dat we onafscheidelijk waren. Gewoon een deel van mijn persoonlijkheid, weet je wel. #Makinglifemiserablesince1992. Niet Te Breken, sowieso. Ondanks dat ik me in een negatieve comfort zone bevond, gestoeld op een rollercoaster van depressies, een gebagatelliseerde eetstoornis en diepe gevoelens van eenzaamheid, realiseerde ik me op een dag dat het ~misschien, toch, en eindelijk~ niet allemaal aan mij lag.
Think about it. Als kleine zuigeling werd je tot leven gewekt. Je bezit op dat moment geen enkel talent of rijkdom, niet eens het vermogen te spreken. Jouw kortdurende aanwezigheid kan niks bereiken wat aan aan enige maatschappelijke maatstaven voldoet. Toch reikt jouw waarde tot de verre oneindigheid, simpelweg omdat je, nou ja, ~bestaat~. Een ademend (en plassend en poepend) wezentje dat alle liefde van de wereld verdient. Want dat is het: jouw waarde staat compleet los van alle mogelijke externe factoren in het prille begin van jouw unieke bestaan. Je wordt compleet geboren, en dat is naarmate de tijd verstreek eigenlijk nooit veranderd. Maar waarom geven wij onszelf toch constant de indruk dat dat niet zo is?
Wanneer we opgroeien komen we helaas vast te zitten in een web van normen, waarden en verwachtingen die helemaal niks met ons te maken hebben. Terwijl we langzaam tot autonome individuen worden gekneed, wordt onze innerlijke kracht ~gebundeld in een gouden omhulsel van zelfliefde~ beetje bij beetje van ons ontnomen. Als een bloedzuiger die onopgemerkt aan je enkel zit te lurken, zeg maar. Doordat deze gore dief zich schuilt achter een masker van alledaagse routines, is het moeilijk te realiseren dat er al die tijd al van je gejat werd. Onze innerlijke kracht, en onze onvoorwaardelijke liefde voor onszelf en anderen, wordt keihard ‘geleechd’ door een boel maatschappelijke systeempjes die niet kunnen shinen wanneer mensen dat wél doen. (Bijvoorbeeld: Een economisch systeem dat profiteert van een negatief zelfbeeld en een slechte gezondheid, een cultureel systeem dat zich berust op competitie en individualiteit, een sociaal systeem dat voortvloeit uit onderdrukking en overwinning.) Het is dus niet zo gek dat velen van ons zoveel angst en verdriet voelen.
Zodra ik dit kon bevatten, kon ik tevens een weg bewandelen die leidde naar zelfliefde, acceptatie en vergiffenis. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn medemens. Ik stak mijn middelvinger op naar het systeem (fuck the system!!!), eiste mijn kracht terug en begon een leven voor mezelf te creëren waarin ik vriendelijk voor mezelf kan zijn en zonder angsten mijn dromen kan najagen.
Ingewikkelde systemen verander je niet zo 1, 2, 3, maar ik geloof dat we moeten beginnen bij onszelf. Door die stem op mute te zetten en je innerlijke kracht terug te eisen. Door een middelvinger op te steken in de vorm van onvoorwaardelijke liefde voor onszelf en de mensen om ons heen. Door in te zien dat diversiteit prachtig is en dat onze verschillen ons alleen maar sterker maken als collectief. Dit allemaal, zodat we kunnen terug keren naar de kern van onze menselijkheid: een wonderbaarlijke samensmelting van potentie, ongelimiteerde waarde, en liefde in al zijn verschillende vormen, maten en uitdrukkingen.
