Jij was er voor me, steunend en vol begrip. Je hield van mij, kort, want je was mijn zomerliefje.
Elk bericht dat je mij stuurde, gaf mij een glimlach, maar niemand mocht dit weten.
Smoorverliefd en snakkend naar meer, ik zag een toekomst. Wij tweeën, gelukkig, ergens op ons balkonnetje met dochterlief of wellicht een zoontje dat in jouw armen ligt te slapen.
Gedurende deze bijzondere warme zomer werd ik ingeruild voor een mooi vakantieland. Onze liefde verwaterd door een aantal landen en de straat van Gilbraltar.
Twee weken later volgde ik jou. Ik kwam naar het land dat bloeide, door jou, en voor jou alleen. Al niet te lang na mijn aankomst, moest ik erachter komen dat ik duidelijk niet meer jouw zomerliefje was.
Jij was meer dan enkel mijn zomerliefje, ik wilde jou ook in ieder ander seizoen. Het was over, klaar, en dat besefte ik langzamerhand. Tussen mijn borstkas, een schok. Is dit wat men een gebroken hart noemt? Ik heb tot op heden geen idee, maar ben er vrij zeker van geworden.
Liefde, wat is dat mooi. Wanneer ik aan liefde denk, voel ik het weer. Mijn hart net een kraakpand; gesloten en klaar voor de sloop, is hoe het was en nu nog is, en zal dat ook zijn nu er geen zomerliefje meer is.